In iedere praktijk heb je bepaalde cliënten die voor ons pedicures herkenbaar zijn. Bijvoorbeeld de mensen met diabetes mellitus in combinatie met zwaar overgewicht. Velen van hen menen maar ‘een beetje suiker’ te hebben. Ook bagatelliseren ze de negatieve effecten van de extra kilo’s. Wij lijken ons meer zorgen om hun gezondheid te maken dan zijzelf. Neem de zesenzestig jarige meneer B.

Eenmaal in de zes weken betreedt meneer B. puffend en piepend mijn praktijkruimte. De tien meter vanaf zijn geparkeerde scootmobiel tot aan de behandelstoel staan voor hem gelijk aan 500m hordelopen. Voorlopig niet in staat om ook maar één woord uit te spreken, heft hij zijn grote kolenschophand ter begroeting in de lucht en ploft op de stoel neer. Zijn enorme buik hijgt wild op en neer en het zweet drupt van zijn voorhoofd. Zoals altijd geef ik hem eerst een glaasje water en een verfrissingsdoekje. Daarna help ik hem met het uittrekken van zijn kousen en schoenen.

Meneer B. heeft zwaar diabetes. Zijn voeten zien er desondanks opvallend gaaf uit. Gezonde nagels en geen spatje eelt te bekennen. Het zal wel komen doordat hij niet meer loopt dan strikt noodzakelijk is. Ik verzorg zijn nagels omdat hij daar zelf niet meer bij kan. Zo kan ik meteen zijn voeten goed in de gaten houden. Hij voelt alle semmes-weinstein prikjes nog prima, al verdenk ik hem wel eens van stiekem meeglurende oogjes.

Trots vertelt hij me dat de praktijkondersteuner zijn voeten bij de laatste controle wederom in klasje 0 van meester Simm geplaatst heeft. Raar maar toch echt waar. Daarom ook is hij ervan overtuigd dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen met die diabetes. Met zijn voeten is immers niets aan de hand en zijn ogen functioneren nog prima. Iedereen heeft toch zeker een leesbrilletje op z’n zesenzestigste?

Ja, hij weet ook wel dat hij een beetje moet afvallen, hij doet z’n best. Maar naar die vervelende diëtiste met dat frikkerige vingertje gaat hij echt niet meer! Eigenlijk eet hij best gezond In de krant stond laatst nog dat een goeie vleeskroket gezonder is dan zo’n salade met vette saus, nou dan? En hij eet uitsluitend biologische frites, niks mis mee. Ik hum altijd maar wat mee met zijn pleidooi voor snackbarfood. Het heeft geen zin om ertegen in te gaan en het is mijn taak ook niet.

Wel geef ik hem bij herhaling schoenadvies. Meneer loopt altijd op slappe instappers. Die kan hij tenminste nog zelf aan- en uittrekken. Maar ze bieden natuurlijk geen enkele steun aan zijn voeten, die toch al zoveel gewicht te dragen hebben. Hij zal het er eens met moeder de vrouw over hebben, grapt hij me af.

De voetverzorging is klaar en hij complimenteert me met het puike resultaat. Ik laat de stoel zakken, opgelucht dat die de pakweg 180 kilo weer overleefd heeft. We maken een nieuwe afspraak en zoals altijd beloont hij me met een vette fooi. Ik loop met hem mee tot aan zijn scootmobiel, want zolang hij in mijn praktijk is, behoed ik hem graag voor vallen of in elkaar storten. Bezorgd kijk ik hem na terwijl hij ietwat slingerend de straat uit tuft. Wie weet was dit zijn laatste bezoek wel. Want of hij heel oud zal worden? Denk het niet.+

Bernadet