Op een kwade dag, zo’n maand of drie geleden, voelde ik bij het opstaan een beetje vage pijn onder mijn middelste middenvoetsbeentje rechts. Zeker met het verkeerde been uit bed gestapt, dacht ik terwijl ik overging tot de orde van de dag. De weken daarna was de pijn iedere dag ietsepietsie nadrukkelijker aanwezig. Koppig negeerde ik het. Er had nog nooit iets aan mijn voeten gemankeerd dus nu ook niet. Mijn nagels groeien niet in. Eelt en likdoorns? Het is, dat ik dat ik er beroepsmatig mee te maken heb, anders zou ik niet weten wat dat zijn. Blaren? Niet aan mijn voeten.

Toen deed ik er nog een stom schepje bovenop: uit pure ijdelheid trok ik mijn meest hooggehakte pumps aan voor een fijn avondje stappen. Om vier uur ’s nachts strompelde ik naar huis met pijn in het kwadraat in metatarsale III. Bravo Bernadet, dat heb je weer mooi voor elkaar.

Wat is er loos? Zijn mijn dwarsbogen aan het inzakken nu ik een dagje ouder word? Maar waarom bespeur ik dan nog geen sprankeltje eelt onder mijn voorvoet? Heeft het te maken met de gebogen stand van mijn voeten tijdens het vele tuinieren? Of komt het soms door het dansen op blote voeten? Ai! Hier raak ik een gevoelige snaar. Ik dans zowat dagelijks, gewoon in de huiskamer. Schoenen uit, een stevig muziekje op en lekker alle stress van me af swingen. Dat zorgt meteen voor voldoende beweging tegenover ons zittende werk, reuze gezond. Maar ja, al dat springen en stevig stampen op blote pootjes kan natuurlijk op den duur wel tot geïrriteerde middenvoetsbeentjes leiden.

Ik schaam me diep. Terwijl ik mijn cliënten tot vervelends toe op hun hart druk dat ze nooit en te nimmer zonder goed passende sportschoenen moeten sporten en beter niet op te hoge hakken kunnen lopen, spring ik zelf dagelijks op blote voeten uit de band en bezoek menig feestje op high heels. Alsof het pedicureberoep mij automatisch vrijwaart voor het krijgen van voetproblemen.
Wat nu gedaan? De blauwdrukken die ik lief van mijn voeten laat maken, leveren geen duidelijkheid op. “Je doet er verstandig aan om snel naar de podotherapeut te gaan”, fluistert mijn wijze geweten. “Je moedigt je cliënten toch ook aan om dat bezoek vooral niet uit te stellen.” “Ja, maar help!”, sputtert mijn hart tegen. “Die komt natuurlijk meteen met steunzolen op de proppen. En daarvoor moet ik gesloten schoenen dragen. Lekker dan tijdens de zomer.”

Een tikkeltje erg eigenwijs besluit ik voorlopig zelf te dokteren. Ik stel een tijdelijk dansverbod in en loop braaf op lage, stevige schoenen, voorzien van comfortzolen uit de betere schoenenwinkel. Tijdens hete dagen draag ik sandalen met gelpads. Wauw, wat een weldaad.

Inmiddels dans ik alweer een beetje, op mijn wandelschoenen met dikke zolen. Het is maar goed dat we geen benedenburen hebben. Hopelijk ontspring ik (voorlopig) de steunzolendans. U leest het als dit verhaal nog een staartje krijgt.

Bernadet