Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Alles wat de pedicure-god verboden heeft…

Bernadet

 

Je hoort het vaker: mensen zorgen op hun eigen vakgebied slecht voor zichzelf. Zo schijnen nogal wat topkoks thuis niet veel verder te komen dan een blik bonen met ovenfrites. Natuurlijk weten die spijsbereiders precies hoe ze een gezonde maaltijd op tafel moeten toveren. Maar ze hebben daar geen zin meer in nadat ze voor hun gasten de sterren van de hemel gekookt hebben. Velen van ons vergaat het misschien net zo. We brengen ontelbare voeten tiptop in orde behalve die van onszelf.

We staan achterin de rij en komen nooit fatsoenlijk aan de beurt. Geen energie meer, geen tijd. Ik herken het tenminste wel. Ik knip mijn teennagels met een ordinair nagelknippertje en als mijn voeten geluk hebben worden ze ingesmeerd met een crèmepje. Maar ja, ik had ook nergens last van. Tot een paar maanden geleden….

Ineens kreeg ik last van stekende pijn aan de laterale zijde van de onyx van digitus III, om het ook maar eens in chique Latijnse casustaal te schrijven. Ik zette mijn voet op de zitting van de behandelstoel en tuurde door de loeplamp naar de plaats delict. Aha, daar zat een klein eeltrandje langs de nagel! Dat kon ik gemakkelijk eventjes zelf weghalen met een mesje, appeltje-eitje.

Maar het bleek helemaal geen fluitje van een cent te zijn. Het probleem was, dat ik mijn ogen goed voor de loeplamp moest positioneren, terwijl mijn handen aan de teen werkten. Dat vereiste een nogal gewrongen pose en zo lenig ben ik nou ook weer niet. Plotseling schoot ik uit met het mes. Ships, een forse jaap in mijn duim! Het bloed drupte op de vloer. Uh nee, geen handschoenen aan. Ik, zo’n aanhanger van de heilige Code, had daar nu ernstig tegen gezondigd.

Al na twee weken begon de nagel opnieuw te zeuren. Hé, wat lastig nou. Ik zette mijn voet op de wc-bril. Met het blote oog zag ik niks bijzonders aan de teen. Wat nu? Er viel niets meer te snijden, als ik dat überhaupt nog een tweede keer gedurfd had. Ik schaamde me te veel om hiermee naar een collega te gaan. Maar ik was dat gemene pijntje wel spuugzat. Ongeduldig negeerde ik een van onze belangrijkste adviezen: nooit een stuk van je nagel scheuren. Het nagelbed bleef voor straf nog drie dagen irriteren. Maar ik was weer eventjes van het probleem af en concentreerde me vol overgave op het verlenen van uitstekende voetverzorging en het deskundig adviseren van mijn cliënten: “Uw nagels recht afknippen hoor en zeker niet te kort!”.

Na een maand was ik terug bij af. Toen ben ik er eindelijk serieus voor gaan zitten. Met mijn priemend pedicureoog ontdekte ik een minuscuul likdoorntje in de nagelplooi. Die heb ik voorzichtig met een bolkopje verwijderd. Mijn nieuwe pantoffels bleken de boosdoener. Ze kregen een enkele reis kliko. Digitus III houdt zich tot op de dag van vandaag rustig.

Bernadet