En op vakantie gingen we! Je denkt natuurlijk meteen aan wintersport in de voorjaarsvakantie, maar nee, we gingen iets heel anders doen: naar Senegal. Familiebezoek in Dakar. Nou, als je even een heel andere mindset wilt ervaren moet je daarheen. Geloof mij, je komt ogen te kort. Zelfs een autorit is niet saai. Gelukkig konden we meerijden, want er zijn niet echt regels. Niks rechts heeft voorrang enzo. En de stoplichten zijn er voor de sier. Het is eigenlijk gewoon een kwestie van je plek op de weg opeisen. En dan is de truc om vooral aardig te blijven, want mopperen werkt averechts. Dus wat je ziet, is dat mensen vriendelijk naar elkaar wuiven als ze ergens tussen willen ritsen en ze dan ‘passief agressief’ hun auto ertussen manoeuvreren. Laten we het zo zeggen: alle auto’s hebben denkbeeldige ellebogen. En tref je een exemplaar zonder, omdat de bestuurder een afwachtend typetje is (neem bijvoorbeeld mij in gedachten), dan kom je dus precies nergens.

Busje met een geit bovenop

De dag na aankomst gaan we boodschappen doen, dus wijselijk stap ik achterin de auto. Ik val van de ene verbazing in de andere. In de auto voor ons pasten blijkbaar niet alle passagiers. Wat we zien is een kluwen van armen en benen van pakweg zeven personen (ruwe schatting), maar er moesten nóg vijf personen mee, dus die hangen gewoon buiten de auto.
Even later passeren we een busje waar bovenop een geit staat vastgebonden. Het beestje zag er rustig uit alsof het een alledaagse bezigheid was. Wat niet ondenkbaar is…

Voetverzorging op de stoep

Opeens slaak ik een gil. Tijdens mijn mijmering over de watermeloenen die ik zie naast de stalletjes langs de weg (hoezo blijven die hier zeshoog opgestapeld liggen, terwijl mijn appels altijd overal heen rollen als ik er eentje teveel op de schaal leg?!) zie ik iemand voeten verzorgen op de stoep. En dat ziet er heel anders uit dan hoe ik mijn cliënten behandel kan ik je vertellen. Ik krijg hierdoor het onderwerp praktijkinrichting (of vooral het gebrek hieraan) wel in mijn schoot geworpen.

Instrumenten op de grond

Het oogt nogal anders dan we hier gewend zijn. Dus om een beeld te schetsen rijden we in gedachten een stukje terug en zien daar een portier voor een gebouw zitten dat hij moet bewaken. Gewoon op een houten stoeltje. Als hij daar toch zit te niksen…, ehm… werken, kunnen tegelijk zijn voeten wel behandeld worden. Op dit moment is de stoel het enige stukje inrichting wat te vinden is en de voetverzorger heeft een mapje met instrumenten naast zich op de grond liggen. Nu vraag je je misschien af, zit de voetverzorger dan nergens op? Jazeker, op zijn hurken wel te verstaan. Je kunt ze in hoogte verstellen zullen we maar zeggen. Verder is er in de verste verte niets te bekennen wat op een mondkapje, handschoenen of enige vorm van desinfectie lijkt. Heel summier dus. Maar de portier zag er heel tevreden uit, dus ik zal geen waardeoordeel geven.

Dat kan ook niet, want ik zit dik over het maximale aantal woorden heen dat ik mag gebruiken. En ik was nog wel zo sprakeloos na alles wat ik daar gezien heb…

Dit bordje werd in Afrika speciaal voor Saar gemaakt.