Op een zonnige middag in juli gaat de praktijkbel. Ik zie een onbekend gezicht voor de camera en daarom loop ik naar de praktijkingang. Er staat een ietwat oudere heer voor de deur. Hij stelt zich voor als Hendrik Z. uit G…

Als de nood hoog is willen cliënten natuurlijk graag een plasje plegen voor of na de voetverzorging. Zij kunnen gebruik maken van het toilet in de gang. Ik heb geen idee wat mensen allemaal in de pot proppen maar op een kwade ochtend zat deze ineens vol met smerige derrie. Compleet verstopt. Het eerste gaatje in de agenda van de loodgieter viel helaas pas op het einde van de dag. Tot die tijd moest het toilet hermetisch op slot. En ja hoor, die middag wil de tachtigjarige mevrouw Van G. per se...  

Bernadet schrijft een verwijsbrief aan een huisarts. Ze doet dit heel bewust op niveau, om daarmee wat sneller te integreren binnen het diabetische voetenteam.  Maar inmiddels heeft ze nog steeds geen antwoord van de betreffende huisarts. Begrijpt u dat nou?

“Dames, mag ik u een gratis manicure aanbieden?” De keurig gekapte jongedame bij de ingang van de Bijenkorf kijkt ons uitnodigend aan. “Ja, natuurlijk mag u dat!”, zegt mijn vriendin enthousiast, altijd in voor gratis aanbiedingen. Terwijl we de klikkende hoge hakken naar de beautyhoek volgen

We leven in de eerste week van februari. Het is ijskoud buiten. Er waait een gure wind door de straat. Op de ramen van de auto’s zit een gemeen ijslaagje. Af en toe sneeuwt het. Ik zie weinig mensen op straat. Wat heerlijk toch, zo’n praktijk aan huis. Maar na één blik in mijn agenda

“Als ik de behandeling zelf moet gaan betalen omdat mijn diabetesvoeten volgens de hoge pieten niet genoeg mankeren, nou, dan laat maar. Dat kost me veel te duur”, steekt mevrouw D. dreigend van wal. “Ik vind die nieuwe regels ronduit schandalig!”

Vandaag onderga ik een grote onderhoudsbeurt aan mijn gebit en daar verheug ik me nou bepaald niet op. Geroutineerd en in opperbeste stemming, voorzien van mondkapjes en handschoenen, werken de tandarts en de assistente aan tanden en kiezen. Diverse freesjes en tandartsenhaakjes passeren de revue. Ik bekijk ze belangstellend, want al dit spul doet toch sterk aan mijn eigen instrumentarium denken.

Maandagmorgen. De vierde cliënt in de stoel en nog drieëndertig te gaan deze week. De straat wordt opengebroken en dat geeft een herrie vanjewelste. En dan ineens, pats boem, is het stil. Niet alleen op straat maar ook in de praktijkruimte.

"Wat ben ik blij, dat ik vandaag bij jou in de stoel zit, Bernadet", zegt mevrouw A. opgelucht. "Ik loop al weken met pijn. Die vier maanden ertussen zijn toch wel erg lang." Ja, dat verbaast me niks. Mevrouw A. haar voeten hebben zeer regelmatige verzorging nodig, wil ze pijnvrij lopen. Vroeger kwam ze om de twee maanden en dat was eigenlijk al iets te weinig. Om een beetje te bezuinigen, rekt ze die tussentijd de laatste jaren alsmaar meer.

Oei, wat vind ik het toch lastig om me tijdens de vakantie van mijn werk los te scheuren. Dit jaar kwam daar nog een extra moeilijkheidsfactor bovenop omdat we de eerste week thuis bleven. ’s Morgens, tijdens het ontbijten in de tuin, hoorde ik de telefoon in het praktijkgedeelte van het huis dwars door de stille buitenmuur heen. Er werd een lang verhaal ingesproken…..