De week voor mijn zomervakantie werk ik me vier slagen in de rondte. Terwijl ik mij doorgaans strikt houd aan één ‘koopavond’ per week, werk ik er nu drie om alle voeten voor mijn vertrek tiptop in orde te brengen. De allerlaatste afspraak om half tien is gereserveerd voor Karima. Zij zit tot acht uur ’s avonds achter de kassa en ze moet zich haasten om op tijd bij mij te zijn.

“Ik moet je wat vertellen”, zegt Joost, terwijl hij me ernstig aankijkt. Dit is menens, dat voel ik. Joost is normaliter heel opgewekt. Tijdens de voetverzorging voeren we altijd geanimeerde gesprekken over boeken, vakanties of andere leuke koeien en kalveren. Gezelligheid troef. Voor het eerst in al die jaren is de stemming anders, dat voelde ik meteen toen hij binnenkwam……

We brengen ontelbare voeten tiptop in orde behalve die van onszelf. We staan achterin de rij en komen nooit fatsoenlijk aan de beurt. Geen energie meer, geen tijd. Ik herken het tenminste wel. Ik knip mijn teennagels met een ordinair nagelknippertje en als mijn voeten geluk

Meneer B. is altijd veel te vroeg. Minstens een half uur voor het afgesproken tijdstip zit hij in een soort schaatsers starthouding ongeduldig in de wachtkamer op zijn beurt te wachten. Nerveus trommelt hij met zijn vingers op het salontafeltje.

Als u altijd wilt lachen-gieren-brullen met Bernadet, dan hebt u deze keer pech. Vandaag vertel ik u over een verdrietige ervaring met een cliënt. Vooral omdat u daar misschien lering uit kunt trekken. Een gewaarschuwde pedicure telt immers voor twee. De voeten van Truus schreeuwden gewoonweg om orthopedisch schoeisel. Maar...

Ik struikel mijn hele leven al over minder dan niets maar écht vallen doe ik zelden. Tot op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Hoe het kwam weet ik niet maar ik struikelde over de laarzen van mijn cliënt en sloeg met een gigantische smak tegen de grond....

"Nou, van de kerstsfeer moeten we het hier bij jou niet hebben, Bernadet", kopte mevrouw R. verleden jaar pijnlijk in. "Mijn schoonheidsspecialist heeft wel een hartstikke leuk boompje in haar salonnetje staan. Ze presenteert chocolade lettertjes bij de thee. En ze gaf me een mooi ingepakt maskertje als dank voor de klandizie tijdens het afgelopen jaar. Jij doet nooit niks, hé. Niet eens een gezellig kerstmuziekje voor wat sfeer. Dat vinden wij klanten wel een beetje saai hoor".

"Ha, Snoesje!", roept Iris me stralend toe terwijl ze de praktijkruimte binnen schommelt. Ze klemt haar mollige armen stevig om mijn hals en geeft me drie dikke klapzoenen. Met een plof zet ze haar grote gebloemde boodschappentas op mijn bureau. Na wat rommelen komt er een plastic bakje van de afhaalchinees uit te voorschijn. "Ik was gisteren jarig", glundert ze, "en daarom hebben we soesjes gebakken op de Hoeve. Ik heb er twee voor jou bewaard, die kan je straks lekker opeten bij de koffie. Het bakje wil ik terug, want dat heb ik nog nodig."

Momenteel geniet ik van mijn welverdiende vakantie aan een zonovergoten kust. Eventjes niet pedicuren. Eventjes niet de klant maar mijn lief en mezelf centraal stellen. Hoewel, helemaal los van ons vak komen we nooit. Zo kijk ik graag heerlijk lekker lui vanaf het terras, met een café au lait binnen handbereik, naar alle voeten die voorbij paraderen. Vakidiotie zullen we maar zeggen. Eergisteren bijvoorbeeld...

In de loop van onze pedicurecarrières marcheren er heel wat schimmelparades door de praktijkruimte. Figuurlijk gelukkig. Ik schat, dat toch minstens een derde van mijn clientèle mycose heeft of mycose had. Ze gaan er allemaal anders mee om. De een griezelt ervan en gaat fanatiek aan de slag met alle druppels, sprayen en poeders die er maar te krijgen zijn. De ander gaat de strijd het liefste direct met pillen aan, ook al gaat het maar om één minuscuul nageltje. Wat hun lever daarvan vindt, interesseert ze niet.