Je hebt van die weken dat alles tegelijk kapot gaat. Het is hoogzomer, mijn airco zoemt gezellig op de maat van de pedicuremotor. Ineens zegt ie pfffff. Daarna stilte en een beetje stinken. Ai, tot zover de airco. Een oververhitte praktijkruimte kan ik missen als kiespijn. Waar haal ik zo snel een monteur vandaan en wanneer kan hij terecht in de praktijkruimte?

“Ik ben zwanger!”, jubelt collega Nathalie. “En nou wil ik jou vragen of je me een paar maanden wilt vervangen op de psychogeriatrische afdeling van het verpleeghuis. Het gaat om veertig mensen met een dementieel beeld.” Natuurlijk wil ik dat voor haar doen. Ik moet er wekelijks een halve vrije dag voor inleveren maar ach, het is tijdelijk.

Mevrouw Xantippe kampt al heel lang met ingroeiende nagels. De oorzaak is overduidelijk: haar geliefde maar o, zo puntige pumps. Bij ieder bezoek doe ik mijn best om de nagelproblemen zo goed mogelijk aan te pakken.

Tijdens de afgelopen winter kon ik draaien aan de radiatorknop tot ik een ons woog, het bleef vaak toch een tikkeltje te fris in de praktijkruimte. Mijn cliënten gaven schoorvoetend toe dat het inderdaad wel een graadje warmer mocht.

Er is één categorie cliënten waar ik de openingstijden van mijn praktijk ruimhartig voor aanpas. Dan heb ik het over mijn zakenmannen, strak in het pak en de haren keurig gekapt. Ja, zakenvrouwen heb ik ook, maar daarover een andere keer.

“Kijk Berna, ik heb koopt!”, zegt mevrouw A. bij binnenkomst, terwijl ze triomfantelijk haar boodschappentas omhoog houdt. Daaruit komt een paar nieuwe schoenen tevoorschijn. “Is goed, ja?”, vraagt ze stralend. “Ik showen. Winkel zegt is goed.” Ik bekijk de goedkope plastic schoenen aan de voeten van mijn cliënt. Hak te hoog. Slap materiaal. Pasvorm: nul komma nul. Ai!

Het harde geluid van de deurbel dringt langzaam tot mijn grijze hersenpan door. Ik richt een lodderig oog op de wekker: ai, half negen! Ik had nu mijn eerste cliënt moeten ontvangen. Weer klinkt de deurbel. Nu langer, een volhoudertje. Dat is zeker weten meneer S., een man van de klok. Hij trof de praktijkdeur nog dicht en drukt daarom maar op de privébel. Wat zal ik doen?

Hannie, mijn trouwe hoofd huishouding, viert op 1 november haar twintigjarige dienstjubileum. Dat is een gaaf feestje waard want o, wat is het toch een zalige luxe als er één keer in de week zo’n wervelwind door je huis gaat!

Afgelopen zaterdagavond, op de terugweg na een overheerlijke vakantie, houdt onze auto het plotseling voor gezien. We zijn nog net niet in Nederland. Dikke rookwolken achter ons. Behendig stuur ik de auto de parkeerplaats naast de autoweg op. Wat een geluk dat die daar nu juist ligt. We zijn geschrokken en balen als een stekker. Deze klus kunnen we onmogelijk zelf klaren, dus bellen we de ANWB-alarmcentrale.

Al jaren schrijft Bernadet trouw over haar belevenissen voor Podopost. Door onvoorziene omstandigheden is dat deze maand helaas niet gelukt. Daarom plaatsen we een reeds eerder geplaatste column (Podopost oktober 2006) die nog steeds actueel is, waarin Bernadet met de fiscus steggelt over btw en haar droomstoel wil bestellen.