“Dames, mag ik u een gratis manicure aanbieden?” De keurig gekapte jongedame bij de ingang van de Bijenkorf kijkt ons uitnodigend aan. “Ja, natuurlijk mag u dat!”, zegt mijn vriendin enthousiast, altijd in voor gratis aanbiedingen. Terwijl we de klikkende hoge hakken naar de beautyhoek volgen, inspecteer ik heimelijk mijn nagels op rouwrandjes. Gelukkig, dat valt mee. Zelf zou ik nooit op zo’n voorstel in gaan. Niks is immers gratis. Ik vrees, dat dit een reclamepraatje van jewelste gaat worden. Maar vooruit. We zijn een dagje uit en als vriendin-lief hier nou gelukkig van wordt, dan offer ik me wel op.
We mogen op hoge barkrukken zitten. Nagelstyliste Natasja neemt mijn handen in de hare en buigt zich over mijn nagels. “U hebt van nature al prachtige witte randjes, mevrouw”, prijst ze. “Een French manicure is echt niet nodig”. Dat compliment verrast me. Ik stond al schrap voor een lading kritiek maar kennelijk is er toch nog wat moois aan mijn nagels waar te nemen. “Maar er zitten ook ribbels in uw nagels”, drukt ze de feestvreugde. “Daar kunt u niks aan doen hoor, dat komt door de ouderdom”. Zo, dat is tenminste niet mijn schuld, al komt die ‘ouderdom’ wel even vol binnen.
Natasja gaat voortvarend met een glazen vijl aan de slag. “Altijd de nagels vijlen, nooit knippen”, onderwijst ze. “Dat geldt ook voor teennagels. De nagellagen kunnen splijten als u ze knipt. Hetzelfde kan gebeuren als u een stalen vijl gebruikt.” Om een discussie uit de weg te gaan besluit ik mijn beroep te verzwijgen. Per slot van rekening heb ik vrij vandaag. Incognito braaf knikken is stukken relaxter. “En alleen van buiten naar binnen vijlen. Dat kost echt geen tijd hoor. Gewoon op bank doen, onder het tv kijken; of in het bushokje”, vervolgt ze haar relaas, terwijl ze geconcentreerd aan het polijsten is. Met haar theoretische onderbouwing ben ik het niet helemaal eens maar een heerlijke verwennerij is het wel!
Raar eigenlijk. Ik verzorg mijn voeten tot in de puntjes. Mijn velletje gaat dagelijks in de bodylotion. Ik kijk regelmatig in de spiegel van de kapper. Mijn uniform is onberispelijk. Maar mijn vingernagels komen er juist bekaaid vanaf. Ik knip ze en zorg dat ze schoon zijn, punt. Geen idee of ze er écht verzorgd uitzien, oei! Mijn cliënten letten natuurlijk niet alleen op mijn witte pak en haardracht. Ze kijken juist ook op mijn handen tijdens het werk. In hoeverre zijn mijn handschoenen doorzichtig? Wie weet turen de mensen wel naar halflosse velletjes rond slordig geknipte nagels tijdens het maken van de nieuwe afspraak! Dat is bepaald geen visitekaartje!
De rest van de dag werp ik regelmatig genietende blikken op mijn keurig gemanicuurde en gelakte nagels. Belangrijker nog is het bewustwordingsproces, dat daar op die barkruk op gang is gekomen. Sindsdien ben ik regelmatig ijverig in de weer met de te dure vijl en het luxe lakje uit de stand van de Bijenkorf. Aan mijn vingernagels zal de klandizie niet meer liggen!
Bernadet
