“Als ik de behandeling zelf moet gaan betalen omdat mijn diabetesvoeten volgens de hoge pieten niet genoeg mankeren, nou, dan laat maar. Dat kost me veel te duur”, steekt mevrouw D. dreigend van wal. “Ik vind die nieuwe regels ronduit schandalig!”
Voor mevrouw D. geldt een Simm’s classificatie 1. Ik heb haar verleden najaar meerdere malen uitgelegd, dat de voetverzorging vanaf 1 januari niet meer onder de basisverzekering valt. Ze wuifde mijn verhaal toen steeds naar het land der fabelen. Zo’n vaart zou het toch zeker niet lopen. Dus vertel ik haar opnieuw dat deze veranderde regels van bovenaf zijn opgelegd en voor alle diabetici met een Simm’s 1 gelden. Maar nee hoor, ze is niet van plan om te gaan betalen voor iets waar ze domweg recht op heeft, herhaalt ze stellig.
“Kun jij niet in hoger beroep gaan?”, vraagt ze hoopvol.” Zeg tegen mijn huisarts, dat die stomme 1 niet klopt. Vertel me wat ik bij die testjes niet meer mag voelen, zodat de praktijkondersteuner een 2 in plaats van een 1 noteert. Makkelijk zat, toch? Je weet, dat ik het niet breed heb, dus help me. Tel daarbij op, dat ik hier al heel lang kom. Als die 1 geen 2 wordt, zoek ik een goedkopere pedicure, Bernadet. Dus die 1 werkt ook in jouw nadeel.” Ik leg haar resoluut uit, dat het zo niet werkt. Die Simm’s 1 is terecht. Ik kan, mag en wil daar niets aan veranderen. Punt. Ik begrijp mevrouw haar zorgen. Maar wij kunnen niet alles voor de mensen oplossen.
Pas een jaar of twaalf geleden werd de vergoeding voor de diabetische voetzorg in de aanvullende verzekering opgenomen. Over Simm’s classificatie hadden we het nog niet. Vóór die tijd betaalden mensen met diabetes gewoon de volle mep, net als ieder ander. Daar werd niet over gemopperd, het was gewoon zo. Het lijkt wel, alsof veel cliënten dat vergeten zijn. De vergoeding werd een vanzelfsprekend recht. En daar werd gretig gebruik van gemaakt, nodig of niet. Toen gingen alle ‘Simmen’ in de basisverzekering, behalve Simm’s 0. Terecht, want mensen met Simm’s 0 lopen net zoveel risico op complicaties als mensen zonder diabetes. Als zij de behandeling wél vergoed zouden krijgen en anderen niet, is er feitelijk sprake van rechtsongelijkheid.
Anno 2015 wordt het te duur om Simm’s 1 in de basisverzekering te houden. Dat is vervelend voor de cliënten die het betreft maar het is een feit. Nu willen sommigen hun Simm’s 1 graag inruilen voor een Simm’s 2. Natuurlijk wel zonder de daarbij horende nare voetcomplicaties. Uit die wens komen soms vervelende gesprekken voort. Bovenstaand verhaal over mevrouw D. is daar een voorbeeld van. Maar ik laat me niet onder druk zetten. En ik werk al helemaal niet aan fraude mee. Daarmee zou ik al mijn cliënten met risicovoeten en/of ernstige voetproblemen, die de behandeling wél zelf moeten betalen, tekort doen. En daarmee kan ik weer niet uit de voeten.
Bernadet
