Op het moment dat ik deze blog schrijf staat hier in het dorp een levensgroot kunstwerk tegen een achtergrond van vrolijk oplichtende lampjes. De oliebollenkraam verspreidt de heerlijke geur van versgebakken oliebollen en appelbeignets. Met het kunstwerk – 2,5 meter hoog, 4 meter lang en met een opvallende geelwitte kleur – de ‘Stille Strijd’, wil men het taboe rondom depressie en zelfdoding onder jongeren doorbreken, het gesprek op gang brengen. Het winkelende publiek loopt er gehaast langs. Verzonken in hun eigen gedachtes. Opgaand in de waan van de drukke decembermaand. Een enkeling neemt even de tijd en moeite om wat dichterbij een blik te werpen. Om de kaartjes te lezen van familieleden en vrienden, die bloemen hebben neergelegd en kaarsjes aangestoken.

Onmacht, verdriet, leed

Verder van huis is er oorlog tussen Palestina en Israël. En ook al lijkt de oorlog in de Oekraïne langzaam in de vergetelheid te raken, niks is minder waar. Onmacht, verdriet en leed op zo’n grote schaal. Dichtbij, ver weg. Ik kan me er niks bij voorstellen.

Regelmatig hoor ik van mensen om mij heen dat ze alle nieuwskanalen, apps, uitzendingen en actualiteitenprogramma’s van hun telefoon gooien, uitzetten of negeren. Want ja, wat kun je doen?

Individualistische wereld

Op het pedicureforum op Facebook houden we het oppervlakkig. Daar maken we ons druk om de vraag wie er nog een leuk kerstgeschenkje voor de klant weet. Voorbeelden van gepimpte waxinelichtjes en zelfgemaakte koekjes te over.

Prima, iedereen moet doen wat voor hem of haar goed voelt. De ellende van een ander is toch vaak een beetje ver van ons bed, helemaal in onze steeds individualistischer wordende wereld. Natuurlijk, je kunt niet overal bij stilstaan. Staan we wel stil bij het verdriet en leed van een ander, uiteindelijk gaan we allemaal weer over tot de orde van de dag. Ook ik. Toch vind ik het belangrijk dat we weten wat er gaande is in de wereld om ons heen. Dichtbij én  ver weg. Dat we ons beseffen dat als we straks met familie en vrienden rond de gourmetplaat zitten: er zóveel is om dankbaar voor te zijn.

Veel kracht en liefde…

Was het afgelopen jaar voor jou moeilijk, zit je wellicht nog steeds in een pittige tijd, ik wens je sterkte, kracht en vooral heel veel liefde toe. Ik hoop oprecht dat ze er voor je zijn, de momenten, hoe klein ook, waarop je even dankbaar kunt zijn. Maak er, wanneer je maar kan, een mooie laatste maand van.

Liefs Charlotte