Iets* of iemand liefs wil je teder aanraken en dat is de huid wel toevertrouwd met zijn (of haar) talrijke zintuiglijke (sensorische) zenuweinden. Sinds corona kennen we het bestaan van huidhonger en dat kan net zo vervelend zijn als het gebrek aan een goede maaltijd.

Lief zijn voor de huid

Daarnaast is de naam cutis ook een soort opdracht: we moeten lief zijn voor de huid! Want de huid heeft nogal wat functies voor ons: het zorgt ervoor dat je lichaamstemperatuur op peil blijft, je geen lichaamsvocht verliest, warmte/kou/druk/pijn/jeuk/aanrakingen en trillingen voelbaar zijn, je vitamine D aanmaakt en je energie opslaat in de vorm van de vetlaag (je zou zeggen dat ik dan met de jaren meer energie zou krijgen als je de vetlaag zo ziet, maar dat schijnt dan net weer niet zo te werken…).

Tevens is de huid ons grootste orgaan. Bij volwassenen kan het oppervlak wel 1,5 tot 2 vierkante meter zijn en 15 tot 20 kilo wegen. Dat is dan wel inclusief het onderhuids bindweefsel hoor. Want huid is net als het leven zelf: méér dan we kunnen zien.

Nooit te oud om te leren

Hoe bijzonder dat wij mee mogen helpen in het zorgdragen voor dat grote belangrijke orgaan. Dat mensen dat toevertrouwen aan ons. Ook al is het maar voor een beperkt gedeelte van het lichaam. Een verstoring ligt al snel op de loer. En ook die zijn talrijk. Soms duizelt het mij van de verschillende huidaandoeningen die je tegen kunt komen.

Sinds kort weet ik van het bestaan van PROVOKE. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar een mens is nooit te oud om te leren. Het is een model om huidafwijkingen op een systematische manier te beschrijven. Heel interessant vind ik. Het is teveel informatie voor mij om in één keer te verwerken, dus af en toe pak ik het er eens bij. Zodat ik niet uit m’n eigen velletje barst.

Fascinerend

Daarover gesproken… Bij mijn nieuwste nichtje is dat pasgeleden wel gebeurd. Vooral haar voetjes moesten eraan geloven. Dus tante pedicure kreeg een foto en vond het fascinerend om te volgen. Omdat de huid 9 maanden in vloeistof heeft geleefd zorgt het zelf voor een natuurlijke aanpassing door te schilferen en te vervellen. En zo ontpopt zich een cutie vlindertje dat je met alle liefde teder wilt aanraken, strelen en beschermen.

*Voor degenen die zich afvragen wat ik bedoel met íets liefs… In mijn geval denk ik dan aan een pup, met zo’n lief snoetje en een heerlijk wollig vachtje. Maar voor een ander kan dat natuurlijk een slang of een hagedis zijn. Die hebben alleen een ander soort velletje.