Ik zit net op de rand van mijn bed, als ik een irritant bonkende hoofdpijn voel opkomen. Voelde me de laatste dagen al humeurig, snel geïrriteerd. Ik weet wat dit betekent, maar besluit het te negeren. De dag ervoor ging ik meteen na het avondeten naar bed. De agenda puilt uit. Rusten, dat moest. De man met de hamer lag op de loer. Dat voelde ik al een tijdje. Het was gewoon even teveel.

De man met de hamer én ik vormen een duo. Altijd op een onhandig moment. Altijd in stressvolle periodes. En altijd als ik mijzelf te hard voorbij ben gerend. Op zich niet zo gek dat hij zich nu meldt. Privé net iets teveel op ons bordje. Alle zeilen bijzetten om mijn praktijk draaiende te houden. En een agenda met teveel leuke ‘verplichtingen’, die we onszelf opleggen!

Zonde van mijn tijd

En nu zit ik dus aan de keukentafel, voor me uit te staren. Jan loopt de keuken binnen, ziet mijn glazige blik. ‘Gaat het?’ vraagt hij. ‘Ja hoor’, zeg ik. Maar als niet veel later, de eerste klant van die dag de deur uit is voel ik me geïrriteerd. Door mijn klant. Ze hoeft geen behandeling, vraagt me alleen om te kijken of haar schimmelnagel er beter uit ziet dan een half jaar geleden. Humeurig mopper ik dat deze afspraak echt zonde van mijn tijd is geweest. Als tijdens de volgende behandeling de tranen over mijn wangen rollen, terwijl ik mijn hart lucht, weet ik dat ik verstandig moet zijn.

Duidelijke keuze

Kwaad ben ik. Woedend. Vooral op mijzelf. Dat ik het zover heb laten komen. Dat het me niet lukt om de perfect werkende moeder te zijn. Sluimerend schuldgevoel. En dat je het nooit helemaal goed kunt doen. Om van dat nare gevoel af te komen, zou ik kunnen stoppen met werken. Zo´n duidelijke keuze geeft rust. Maar of je daar echt gelukkiger van wordt?

Ik niet. Dat weet ik zeker. Een mooi gesprek in mijn praktijk maakt mij gelukkig. Het geeft me energie. Maar er moet wel iets veranderen. De oplossing is voor mij: minder werken. En een simpel zinnetje ‘als ik werk ben ik echt aan het werk én als ik thuis ben, ben ik helemaal thuis’.

Ik voeg meteen de daad bij het woord. Grote kruizen door mijn agenda. Want vrouw, vrouw van, moeder én pedicure, ik ben het allemaal. Ik moet die rollen alleen beter leren scheiden en durven kiezen voor datgeen wat voor mijn het belangrijkste is. Mijn gezin!

Beeld: iStock