De een beleeft of verzint elk jaar iets nieuws, de ander weet al bij voorbaat dat er geen ander alternatief getolereerd wordt dan het ritueel van de laatste pakweg, 15 jaar. Al in mei stelt mijn schoonmoeder de standaardvraag: wat doen jullie met de kerst? Je kunt er immers niet vroeg genoeg mee zijn. Eigenlijk is haar vraag overbodig, want ik val onder de inmiddels al 30-jarige kersttraditie-categorie. Jaar in jaar uit sla ik mij, zij het af en toe onder licht protest, door hetzelfde goedbedoelde ritueel heen.
Dansje
Kerstavond begint bij mijn schoonmoeder thuis om 20.00 uur met een apéritief, gevolgd door een copieuze maaltijd van minstens 6 gangen onder het genot van diverse tinten wijn. Tegen de tijd dat we aan de 4e gang toe zijn, heeft mijn schoonmoeder hem al goed zitten en wordt Abba’s Dancing Queen opgezet. Tijd voor een dansje: iedereen snelt weg naar de wc om maar niet de klos te zijn.
Kersenbonbons
Als schoonmoeder bijna omvalt van vermoeidheid is het tijd voor het dessert. Dit is ook het moment waarop de cadeautjes, die onder de kerstboom liggen, worden uitgepakt. Ik weet al wat ik ga krijgen: jawel, de immer terugkerende doos Lindt bonbons. Ik hou al, sinds ik als kind ooit de pit van een Mon Chéri-kersenbonbon per ongeluk inslikte, niet meer van bonbons. Het idee dat die pit nog dagenlang door mijn lichaam zwierf, heeft mij destijds slapeloze nachten bezorgd. (Zou er een kersenboom in mijn maag gaan groeien?). Nee, geef mij maar gewoon een lekkere reep pure chocolade.
Clientèle
Maar, voor de gulle geefster is een gewone reep chocolade niet feestelijk genoeg, dus de Lindt bonbons zijn ook al 30 jaar een blijvertje. Sinds ik pedicure ben, heb ik hiervoor al jarenlang een prima bestemming gevonden: Ik deel ze, zonder dat de geefster het weet, altijd de 1e week van het nieuwe jaar uit aan mijn dankbare, met Mon Chéri-kersenbonbons grootgebrachte, clientèle. Succes verzekerd!
Wel familie
Na het uitpakken van de cadeautjes volgt het afzakkertje en wordt de politiek met veel handgebaar en lichte stemverheffing besproken. Rond middernacht wordt schoonmoeder even emotioneel, dit is een terugkerend verdriet sinds mijn schoonvader, 15 jaar geleden, is overleden. Op zo’n moment realiseer ik mij weer hoe vergankelijk het leven eigenlijk is. Ik zet snel al mijn grieven opzij en denk aan sommige van mijn cliënten die de kerst zonder familie of in eenzaamheid moeten doorbrengen.
Blij besef ik dat ik wel familie om mij heen heb.
Fijne feestdagen gewenst!
Iris
