Wat is dat toch de laatste tijd met cliënten, waar niets bijzonders mee aan de hand is, die hun afspraak vergeten? Alle begrip voor overmacht. Maar verder is het een bron van irritatie voor elke zorgverlener, inclusief mijzelf.

Geen verre zonvakantie dit jaar, maar wel hoge temperaturen in eigen land. Toch gek dat wij na al die vakanties in verre tropische oorden deze hitte in Nederland slecht kunnen verdragen. Volgens mijn clientèle gaat het hier om een “ander soort” hitte.

De moeilijke coronatijd waarin wij ons momenteel bevinden heeft mij verrassend genoeg toch wel iets positiefs opgeleverd. Ik zal proberen om dit wat subtieler toe te lichten dan Doutzen Kroes dat recent op haar Instagram-pagina deed…

Stapsgewijs mogen alle beroepsgroepen weer aan het werk en sinds kort wij ook! Het is wel even wennen met al die verschillende protocollen. Want het ene protocol is het andere niet! Zo is mijn tandarts tot plastic motorhelm aan toe uitgerust, maar gebruikt mijn fysiotherapeut niet eens een mondkapje. En trouwens, heb je al eens geprobeerd een mondkapje op te doen bij een cliënt met een gehoorapparaat dat deels buiten het oor bevestigd is?

Toen we half maart te horen kregen dat we onze praktijken in verband met het coronavirus moesten sluiten stond ik, net zoals jullie, voor het dilemma: hoe ga ik dat communiceren naar mijn cliënten? Als ambulant pedicure kan ik wel een briefje aan mijn auto hangen, maar daar hebben op dit moment alleen mijn buren wat aan, want mijn auto staat stil op de oprit.

Sinds 16 maart zit ik werkloos thuis. Ik denk regelmatig aan mijn cliënten: Wat zijn de gevolgen voor hun voeten als ik ze zo zolang niet kan behandelen? Krijgen ze last van ingroei of worden de nagels zo dik en lang dat ze niet meer zonder pijn in hun schoenen kunnen?

Mijn wasmachine was kapot. Een compleet drama in 4 bedrijven als je een gezin met kleine kinderen runt. Het was best schrikken toen ik hoorde dat het 10 dagen zou duren voor een monteur kon komen. Maar ik viel volledig van mijn stoel toen ik de voorrijkosten hoorde. Dan viel het bedrag dat ik in rekening breng als voorrijkosten wel mee. Althans, dat dacht ik…

We zitten alweer in december. Dus laten we het eens hebben over het dilemma der dilemma’s: de feestdagen! Voor sommigen een terugkerende verplichting lijkt het, als ik afga op de veelgehoorde reacties die ik altijd na de feestdagen van mijn cliënten hoor. De 1e zegt: “Van mij hoeft het allemaal niet”, een 2e meldt “Ik ben blij dat het weer achter de rug is”, en een 3e verzucht  “Waarom is er ook nog een 2e kerstdag?”

Het overkomt mij af en toe dat ik iemand zie lopen van wie ik denk: waar ken ik die ook alweer van? Was zij van de spinning-lessen, de pianiste van de jazz-workshop of de moeder van dat snertjong uit groep 6 van mijn oudste zoon, jaren geleden? Ook mijn cliënten met dementie hebben te maken met vergeetachtigheid. En ik merk dat zij soms onverwacht mooi of humoristisch uit de hoek kunnen komen.